Wie?
Voor mijn lieve prachtige dochter, mijn wereld, mijn alles.
Mijn ogen zullen nooit een schoonheid zien die groter is dan de jouwe. Geen woord kan beschrijven hoeveel ik van je hou. Hoe oud je ook bent, je zult altijd mijn kind zijn en het maakt niet uit hoe ver we van elkaar zijn, we zullen met ons hart altijd dichtbij zijn.
Ik mis je vreselijk en denk iedere dag weer aan jou. Papa zal voor je blijven vechten en nooit opgeven. Er zal een dag komen dat we elkaar weer zien. Probeer tot die tijd papa te zien vanuit je herinneringen waar we het zo leuk hadden samen en niet vanuit de woorden van mama.
Ik ben Mario, ten tijde van schrijven 44 jaar en woonachtig in Limburg. Inmiddels lever ik dus al van begin 2017 een gevecht tegen mijn ex met als inzet het geluk, welzijn en omgang van onze dochter.
Hoewel ik echt een enorme hekel heb aan gevechten en ruzie is dit een gevecht waar ik voor mijn gevoel als ouder totaal geen keuze in had op een geven moment. Als je ook maar een snippertje het belang van je kind voorop wil stellen, dan ga je dit gevecht aan. En ook al is het mentaal slopend, voor je kind doe je alles.
Ik ga iedereen die de behoefte heeft om mijn verhaal te lezen proberen mee te nemen in een wereld van onrecht, frustratie, machteloosheid, verdriet, woede, maar ook in een wereld van hoop, kleine overwinninkjes en kleine en grote gevechten en dat men kan zien dat men niet altijd machteloos hoeft toe te kijken als verstotene ouder.
Ik heb dus besloten om mijn gevecht en de bijbehorende emoties openbaar te zetten. Om anderen te helpen, voor mijn dochter, maar zeker ook voor mezelf. Er is echt geen betere therapie dan je verhaal op te schrijven. Ik hoop echt dat ik een inspiratie kan zijn voor andere verstoten ouders die zelf even niet weten wat ze moeten of kunnen. Ik besef ook dat ik wellicht niet alles heb genoteerd of kunnen noteren, maar ik sta altijd open voor vragen.
Wees sterk, houdt moed......er is geen andere optie......
