Ik ga geen sprookjes vertellen of de dingen nog mooier maken dan ze zijn. Als je met ouderverstoting te maken hebt en jij bent de verstoten ouder, dan zijn je kansen om dit gevecht op korte termijn te winnen nagenoeg nihil in Nederland. Ik vecht inmiddels al vier jaren voor mijn dochter en tegen de ouderverstoting van mijn ex. En het einde is helaas nog steeds niet in zicht.

We leven helaas in een maatschappij waar ouderverstoting nog altijd zwaar onderkend wordt. Instanties en hulpverleners die er voor het kind zouden moeten zijn, begrijpen het fenomeen ouderverstoting totaal niet en niet zelden wordt ouderverstoting zelfs bewust of onbewust gefaciliteerd. Denk maar bijvoorbeeld alleen al aan "de rust" die het kind moet krijgen en vooral door de Raad van de Kinderbescherming zo graag wordt opgelegd. Men meent dat hierdoor het kind uit de strijd wordt gehaald, terwijl iedereen die een beetje na kan denken weet dat dit juist een averechts effect heeft, omdat enkel naar het kind op de korte termijn gekeken wordt en niet naar de oorzaak, de ouder die het kind opzet tegen te andere ouder.  

Een maatschappij waar justitie doof en blind is voor ouderverstoting. Er wordt nauwelijks gehandhaafd op de wetsartikelen die het mogelijk maken om ouderverstoting tegen te gaan. Politie heeft al heel snel zoiets van: "dat moet je civiel rechterlijk maar regelen". En als je al niet wordt afgescheept bij de politie wanneer je aangifte komt doen, zal in de praktijk de officier van justitie er geen brood in zien.

Ook een maatschappij waarin de moeder nog altijd een bevoorrechte positie heeft. Dit merk je vooral bij de instanties en gaat soms best ver. Hier vertel ik meer over bij mijn ervaringen met de instanties. 

En een maatschappij waar je je blauw moet betalen aan juridische kosten om via de civiele weg je recht te halen (ook met gesubsidieerde rechtsbijstand) en waar gelijk krijgen soms ook helemaal niets wil zeggen bij een ouder die echt gebrand is om je eigen kind tegen je op te zetten.

Ok, leuk dat je dit verteld, maar is er dan ook nog goed nieuws? Moet ik dan nog wel vechten? Zijn er nog wel manieren op ertegen te vechten? Dat zijn ongetwijfeld de vragen die je je nu stelt. En mijn antwoord hierop is kort maar krachtig. Ja... natuurlijk moet je vechten. Alsof je een keuze hebt.

Ik vecht al bijna 4 jaar tegen een ex die maar één doel voor ogen heeft. Ons kind bij me weg te houden en hiermee volledig tegen me op te zetten. En hoewel dit in onze maatschappij enorm makkelijk voor haar wordt gemaakt, heb ik nog geen moment van opgeven in mijn lijf gehad. En om de simpele reden dat het mijn kind is, mijn dochter, waar ik zielsveel van hou. Ik heb altijd gezworen om haar te beschermen tegen alles dat haar pijn of tekort doet en dus ook tegen haar eigen moeder wanneer zij ons kind psychisch/emotioneel mishandeld. Want dat is ouderverstoting in de kern. Niks meer of minder dan psychische- en/of emotionele mishandeling. 

Niks doen is voor mij nooit een optie geweest, ook al is de kans dat ik mijn dochter op korte termijn ga zien inmiddels zwaar afgenomen. Ik ben echter van mening dat de waarheid ooit eens naar boven komt. Er komt een dag dan wil je kind antwoorden. Dan wil je hem of haar toch laten zien dat je gevochten hebt als een leeuw voor hem of haar. Dat je kosten nog moeite hebt bespaard om je kind te helpen en haar een onbezorgde jeugd te kunnen geven. Ik zou oprecht niet met mezelf kunnen leven als mijn dochter later een keer de waarheid ziet en aan me vraagt: "pap, wat heb jij gedaan om mij te helpen?", en ik zou alles maar op het beloop hebben gelaten. Ik denk dat iedere welwillende ouder die van zijn of haar kind houdt, gedaan zou hebben wat ik heb gedaan en nog steeds doe.

En ondanks dat je als verstoten ouder zwaar achter staat, zijn er genoeg zaken die je wel kunt doen.....en ook moet doen. En dat is ook mede de reden dat ik deze website heb opgezet. Om deze welwillende ouders, die zo graag willen, maar even van onmacht en frustratie door de bomen het bos niet meer zien, een duwtje in de rug te kunnen geven. En kansloos ben je nooit helemaal. Alleen als je besluit op te geven, dan ben je per definitie kansloos.