Eén van de redenen dat ik deze website ben begonnen, is om mijn verhaal kwijt te kunnen. Nu doe ik dit wel meteen zeer uitgebreid, meteen online en ik kan me heel goed voorstellen dat niet veel mensen hier op zitten te wachten, maar ik heb heel veel emoties gekend de afgelopen jaren en ik vond dat ik iets met deze emoties moest op een positieve manier. Buiten het feit dat je ex er volledig op uit is om je kind zo veel en zo lang mogelijk bij je weg te houden en hierbij geen enkel middel schuwd is al erg genoeg. Maar dat dat de jeugdzorg en justitie in NL gewoon keihard wegkijkt, hier niets aan doet, de zaak meestal alleen nog maar erger maakt, terwijl dit zo'n gigantisch (aangetoond) maatschappelijk probleem is dat inmiddels al tot de politiek reikt, dat maakt je helemaal gek. 

In mijn ogen kon ik twee dingen doen. Of ik accepteerde de ouderverstoting van mijn ex en het falen van jeugdzorg en justitie en zou hiermee waarschijnlijk op een gegeven moment helemaal door gaan draaien, met alle negatieve gevolgen van dien. Of ik ik ging iets doen met mijn verdriet, waardoor ik juist weer de kracht kreeg om het gevecht (want dat is het) tegen iedereen aan te kunnen. Omdat ik van nature geen binnenvetter ben, ben ik uiteraard eerst met mensen gaan praten. Praten met familie werkt niet zo heel goed bij mij, omdat zij er te dicht bij staan. Dit klinkt wellicht heel erg gek, maar ik heb dit al uitgelegd op deze website. Mijn familie heeft net zoveel woede en gemis in zich en wellicht nog erger. Ik heb mijn dochter 6 keer bijna een uurtje kunnen zien nog in twee jaar tijd. Voor de rest heeft mijn ex ervoor gezorgd en zorgt ze er nog steeds ervoor dat ik geen enkel teken van leven van mijn dochter krijg. Ik weet niet eens of de cadeautjes die ik met haar verjaardag stuur wel aankomen. Mijn familie heeft al twee jaar geen enkel teken van leven gezien of gehoord en dat maakt dat ik niet echt heel goed met ze kan praten. Ze zijn er wel en steunen mij onvoorwaardelijk, maar toch anders.

Via mijn huisarts en (toenmalige) psycholoog kon ik mijn ergste emoties kwijt, maar het voelde nooit echt als genoeg. Ik wilde dat deze emoties niet voor niets waren en dat ik op de één of andere manier anderen hiermee kon helpen. Daarnaast was en is het heel erg belangrijk voor mij om hiermee een signaal af te geven naar mijn ex en naar alle instanties die deze ouderverstoting hebben gefaciliteerd om hiermee te zeggen...."Deze vader laat niet meer los om zijn recht en het recht van zijn dochter te halen". Al moet ik naar het einde van de wereld en terug, maar ik blijf vechten voor mijn meisje. 

Maar wat ik nu met dit lang verhaal wil zeggen, is dat je jezelf en anderen helpt door je verhaal op te schrijven. Dit hoeft natuurlijk niet zo uitgebreid als deze website, maar schrijf......schrijf je gevoel en emotie op papier. Geloof me, je gaat je beter voelen. Schrijf een brief naar je kind, ook al kun je hem niet verzenden, schrijf een dagboek, laat je ervaring achter op deze website of een andere website waar ik naartoe link, maak een blog voor mijn part, maar schrijf van je af. Dit gaat je niet alleen nu helpen om je emoties beter te kunnen reguleren, maar er is altijd een kans dat je kind op een dag aan je voordeur staat en hoe mooi is het dan dat je je gevoel en emoties van toen kunt delen met je kind. Los van het feit dat je kind hiermee ook eindelijk eens de andere kant kan horen en niet enkel de indoctrinatie verhalen van je ex.

Schrijf...........