Ouderverstoting is kindermishandeling, een vorm van huiselijk geweld

Het verstoten van een ouder is ernstig belemmerend voor de sociale en emotionele ontwikkeling van het kind. Het kind ontkent hiermee 50% van zijn/haar DNA. Het kind omschrijft de voorkeursouder als 100% positief. Door het opgroeien bij één ouder en de andere ouder actief te verstoten groeien deze kinderen op tot volwassen die:

Gevecht tegen je ex

Ik heb 4 jaar geleden besloten om het gevecht tegen mijn ex aan te gaan. Dit was één van de zwaarste beslissingen in mijn leven en ik kan je garanderen dat dit mij nooit plezier heeft gedaan. Ik zag gewoon geen enkele mogelijkheid meer, omdat mijn ex totaal niet meer voor reden vatbaar was. Na zorgvuldig advies ingewonnen te hebben bij mijn advocaat heb ik besloten om dit toch te doen. Hoewel dit gevecht mij nog steeds heel vaak pijn doet, moet ik toch blij zijn dat ik dit heb gedaan, ondanks dat ik mijn kind nu nog steeds niet zie. Meerdere instanties (en niet de minsten) hebben al aangegeven, dat indien ik dit niet had gedaan, het nu waarschijnlijk al over was geweest en er helemaal geen zicht meer was op het weerzien van mijn kind. Maar ik denk dat iedereen wel begrijpt dat dit enorme stress oplevert, want dit doe je niet voor je plezier. Althans ik niet i.i.g.

Gevecht tegen de instanties

Hoewel je gevecht tegen je ex al best heftig kan zijn, is dit wel een vaste factor, hoe gek dit ook klinkt. Je hebt je ex en die wil jou uit het leven van je kind(eren) en daarbij schuwt zij geen enkel middel. Dat is een vast gegeven en dat weet je. Zij zal je morgen echt niet opbellen om te vragen of je je kind wil op komen halen met de mededeling: "we vergeten alles". 

De instanties daarentegen maken je he-le-maal gek soms. Je moet het echt hebben meegemaakt om te ervaren wat voor een zooitje ze er soms van maken en de meeste ervaringen hiermee vindt je dan ook terug hier op mijn website. Conclusies en beslissingen die getrokken worden op basis van vermoedens of uitspraken van moeder, fouten die worden gemaakt, volledige miscommunicatie met elkaar, hardnekkig weigeren om de waarheid te horen of te onderzoeken, bodemprocedures die tot een jaar of in mijn geval zelfs bijna twee jaar kunnen duren, handelingen die vergeten doorgevoerd worden, rechters die totaal niet op één lijn zitten, gebrek aan regie en daadkracht, klachtgesprekken die totaal nutteloos zijn en klachtencommissies die totaal niet onafhankelijk zijn en vooral de tijd die iedereen zich neemt terwijl bij dit soort situaties de tijd essentieel is. En ik durf hardop te zeggen dat mede hierdoor de situatie voor onze dochter alleen maar verslechterd is. Ik durf ook hardop te zeggen dat ouderverstoting met regelmaat door totale onwil of onkunde wordt gefaciliteerd door sommige instanties. Hoe kan het ook anders? Iedere foute beslissing of iedere minuut die langer duurt, is weer in het voordeel van een moeder die nog langer het kind kan indoctrineren.

Mijn gevecht tegen deze instanties (wat eigenlijk niet eens een gevecht zou moeten zijn, want zij behoren het beste voor het kind voor ogen te hebben) heeft toch wel de meeste energie gekost. Ik hoop dat ik met mijn verhalen een beeld kan schetsen van mijn ervaringen, maar het is heel moeilijk om mijn verdriet, onmacht, frustratie, woede en onbegrip dat door deze instanties gevoed werd goed weer te geven. En ik mag dit misschien niet hardop zeggen, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat sommige verstoten ouders doordraaien en uit pure onmacht domme dingen gaan doen. Laat ik duidelijk zijn dat ik ze niet goedkeur, maar ik begrijp het wel. Sommige instanties maken je knettergek. Mijn advocaat heeft ook regelmatig tegen mij gezegd: "Mario, ik heb al veel van dit soort zaken gehad, maar wat hier gebeurd slaat werkelijk alles". En als zij dat al zegt, dan weet je het wel.

Ik had soms periodes waarin ik bijna een dagtaak had aan deze instanties. Ik heb gezworen mijn kind te beschermen tegen alles wat haar schade toebrengt en als instanties hun werk niet goed doen, dan brengen ze haar schade toe. En mijn taak als vader, tenminste.... zo zie ik dit, is om deze instanties tot de orde te roepen en indien nodig terug te fluiten. Ik ben niet bang voor een rechter, ik ben niet bang voor een Raad voor de Kinderbescherming of wat voor instantie dan ook. Waar ik wel bang voor ben is dat in een krankzinnige situatie het recht niet zal zegevieren en dat wil ik koste wat kost voorkomen. Ik ben er inmiddels achter dat het jeugdzorgstelsel in NL verre van correct is en zoals ik al eerder aangaf vaak meer kwaad doet dan goed. Ik ben niet iemand die dit zomaar accepteert en laat gebeuren en zal daarom ieder gevecht aangaan tegen een organisatie die niet op de juiste manier voor de belangen van mijn dochter opkomt.

Maar dit komt wel met zeer zware stress soms. Ik zeg soms wel eens: "Kafka was een verstoten ouder" en ik denk echt dat veel ouders hier niet ver vanaf zitten van dit gevoel. 

Gevecht tegen je familie en vrienden

Dit klinkt heel raar natuurlijk en het is ook geen echt gevecht, maar ik probeer enkel uit te leggen dat familie en vrienden ook soms de bloeddruk lichtelijk kunnen verhogen. Uiteraard zal ik ook dit uitleggen. 

Laat ik er geen misverstand over laten bestaan dat ik lieve ouders en familie heb en ik ook gezegend ben met twee "echte" vrienden van het type: "je mag mij altijd bellen als er iets is". Maar men moet ook beseffen dat deze ouders en familie, ook al bijna twee jaar een achterkleindochter, kleindochter en nichtje kwijt zijn. En omdat het jeugdzorgstelsel in NL totaal niet in de behoeften van deze groep voorziet, sterker nog, deze groep is totaal niet belangrijk voor ze, moet je beseffen dat jij de enige informatiebron naar je kind bent en jij de enige uitlaatklep bent voor hun frustratie en ongenoegen over en naar de situatie.

En hoe goed bedoeld ook, waar ik ook nooit een moment over heb getwijfeld, kan het soms teveel zijn. Men gaat zich ontzettend veel met de situatie bemoeien en iedereen heeft een eigen visie en mening en iedereen komt met advies en raad. En hoewel ik dit allemaal zeer waardeer helpt het soms niet in een situatie waar je net slecht nieuws hebt gekregen en men vervolgens tegen je gaat vertellen wat je had moeten zeggen en wat je vervolgens moet gaan doen. 

Maar ik ben blij dat ze er zijn en ik begrijp ook wel dat het ook pure frustratie en onmacht is waarbij het gemis van mijn dochter ook de boventoon voert.

Gevecht tegen jezelf

Dit is wel een soort van gevecht waar ik vaak moeite mee heb gehad en nog steeds heb. En wel op twee manieren. Hoewel ik een duidelijk doel voor ogen heb en niet zal stoppen voor dit doel is bereikt en dat is om mijn dochter te kunnen beschermen en weer te kunnen zien, wil dit niet automatisch zeggen dat je dit maar even doet. Er zijn mensen die gaan recht op hun doel af en vernietigen hiermee alles wat hun in de weg staat om dit doel te verwezenlijken. En heel af en toe ben ik best jaloers op dit soort mensen. Die maken zich niet druk om handelingen en tegenslagen. Die walsen gewoon door. 

Ik daarentegen kan dit niet. Zoals men inmiddels wel heeft gelezen ben ik een echt gevoelsmens en ik ben van mening dat iedere handeling die je doet gevolgen heeft. Ik geloof ook niet in totale oorlog en ben van mening dat er altijd ruimte moet zijn voor vredesonderhandelingen, ook al heeft je ex je van de meest vreselijke zaken beschuldigd en zijn de emmers stront die je over je heen hebt gekregen inmiddels niet meer te tellen. Ik vind namelijk dat het doel hier niet de middelen heiligt en het belang van je kind nooit vergeten mag worden. En soms moet je offers brengen, ook al sta je nog zo in je gelijk. Daarom ben ik ook nooit mijn kind op school gaan claimen, ook al stond ik toen nog in mijn recht daarmee. Daarom heb ik zelf de begeleide omgang stop gezet omdat moeder inmiddels ons kind zo tegen me op had gezet dat in mijn ogen mijn kind dwingen om mij op dat moment te zien, mijn dochter alleen maar nog meer tegen me op zou zetten. Om enkele voorbeelden te noemen. En ik ken heel veel mensen die mij nu met deze uitspraak voor gek gaan verklaren, maar het is en blijft wel de moeder van mijn kind. Dat ze in mijn ogen door haar handelen niet echt een goede moeder is, is een tweede, maar het is haar moeder. Dit zal ze ook altijd blijven en ik vind dat een kind beide ouders nodig heeft in zijn of haar leven. 

Maar het punt van mijn verhaal is, is dat waar iemand die een doel heeft en gewoon door walst over alles en iedereen niet de dilemma's heeft die ik wel heb. Ik weeg iedere beslissing die ik maak zorgvuldig af en in mijn hoofd blijf ik constant scenario's afspelen om te kijken welke het meest gunstig uitpakken voor mijn dochter, maar waarbij ik zo min mogelijk nevenschade zal krijgen. En als je dan tegenover een moeder staat die wel als doel heeft je volledig te vernietigen en alles op alles zet om dit doel te bereiken, dan wordt mijn insteek best lastig. Maar in mijn hoofd heb ik nooit rust en dit kan zeer vermoeiend zijn

Het tweede aspect waarmee ik een gevecht tegen mezelf lever, zijn de emoties. Heel simpel. Emoties die iedereen heeft maar bij de één wat meer op de voorgrond staan dan bij de ander. Ik mis mijn dochter vreselijk, dat zal ik niemand hoeven uit te leggen. Maar iedere dag moet je dit weer een plekje geven. Iedere dag loop je weer langs alle foto's in je huis en dan komen heel vaak alle herinneringen en gevoelens weer boven. Woede om het onrecht, frustratie om de onwil, onmacht omdat je het niet in eigen hand hebt en het verdriet van het vreselijke gemis. Naar verloop van tijd wordt dit wel minder en weet je er beter mee om te gaan, maar iemand die zielsveel van zijn of haar kind houdt (en ik kan me niet voorstellen dat een ouder dit niet doet) moet dit toch weer iedere keer ondergaan. Op moment van schrijven is het begin december en dat zijn toch weer die dagen dat je haar extra mist. Dit zal mijn tweede Kerst zonder haar worden en dat gevoel is onbeschrijflijk.