Als verstoten ouder kom je er gewoon niet omheen. Je kunt nog de grootste bikkel op de wereld zijn. Je kind moeten missen gaat door merg en been. Daarnaast eisen alle zaken eromheen ook zijn tol. Denk gewoon even aan de strijd met je ex, instanties waar je mee te maken krijgt, eventuele rechtszaken en de stress die van invloed gaat zijn op je dagelijks functioneren. Dit zal vroeg of laat je werk en ook je gezondheid gaan aantasten. Misschien ben je net zoals ik beschuldigd van de meest vreselijke zaken door je ex. Misschien ligt er zelfs wel een aangifte tegen je. Maar onderschat zeker ook je omgeving niet. familie en vrienden die, hoe gek het ook klinkt, voor behoorlijk veel stress kunnen zorgen, hoe goed ze het ook bedoelen. Iedereen mist je kind en proberen je hun ideeën, visie en hulp op te dringen. Nogmaals, allemaal goed bedoeld. En daar waar jij nog je emoties enigszins kunt ventileren in brieven en gesprekken naar en met instanties, hebben de personen om je heen alleen jou als informatie- en ventilatiepunt. Wat heeft die gezegd? Heb je dit tegen je advocaat gezegd? Heb je dit gelezen? Waarom heb je dat niet gevraagd en waarom heb je dit niet tegen de rechter gezegd. En dan heb ik het nog niet eens over de verontwaardiging die iedereen aan je moet laten blijken als je weer eens een teleurstellend bericht hebt gehoord of gekregen. (wat een idiote uitspraak, ze zijn allemaal corrupt...enz) Je gaat op een gegeven moment zelfs aan je zelf twijfelen of je het nog wel goed doet en hebt gedaan en op een gegeven moment wil je eigenlijk niets meer vertellen, want je weet dat er weer discussie van komt. Herhaaldelijk aangeven dat je op deze manier niet wordt geholpen zo is vaak zinloos. Jij bent en blijft hun enige punt die bij de bron staat en voor je het weet heb je soms meer stress van je eigen omgeving dan van de instanties zelf, hoe gek dit ook klinkt.

De ene persoon is de andere niet en sommige mensen kunnen meer hebben dan een ander, maar als jij net zo veel van je kind houdt als ik dat doe (en dat is immens veel), dan ga je mentale klappen krijgen en uiteindelijk als het maar lang genoeg duurt ook lichamelijke. Onderschat zeker ook je omgeving niet. familie en vrienden die, hoe gek het ook klinkt, voor stress kunnen zorgen.

Verdriet, machteloosheid, frustratie, woede, onmacht en soms zelfs de drang om op te geven omdat het hele systeem tegen je is en je alles van de daken wilt schreeuwen, maar voor je gevoel dan nog niemand je hoort. Ik heb het allemaal gevoeld en meegemaakt. Dit proces is volledig normaal en persoonlijk zou ik het zelfs niet normaal vinden als je deze emoties niet zou hebben. Je eigen kind niet meer kunnen zien is het ergste wat (voor mij) iemand kan overkomen.

Je zult er alleen op een gegeven moment mee om moeten kunnen gaan. Dat hou je uiteraard niet 24/7 vol, anders kun je simpelweg niet meer functioneren en dan kan je ook niet het gevecht voor je kind aan gaan. Maar je emoties blijven je emoties en die kun je niet verdringen. Maar zoals ik al eerder aangaf, voor alles is een tijd en een plaats. En om dit goed te kunnen reguleren zijn er vele vormen van hulp. Welke hulp voor jou van toepassing is, is ook weer afhankelijk van je situatie. Ook dit zal ik verder uitwerken.

Het belangrijkste wat ik je in ieder geval mee wil geven. Schaam je niet om hulp te vragen. Je bent echt geen slapjanus als je met je emoties naar een huisarts of een psycholoog gaat. Je bent echt niet dom als je iemand om hulp vraagt om een brief op te stellen voor je en je bent niet veeleisend als je regelmatig afleiding zoekt bij familie of vrienden. Er zal absoluut niemand zijn die zegt dat je je aanstelt en gewoon door moet gaan alsof niets is gebeurd. 

Maar......hulp komt niet bij je huis aanbellen. Als je iets nodig hebt zul je er simpelweg om moeten vragen. Doe dit dan ook en achteraf zul je dankbaar zijn dat je dit hebt gedaan.