Zoals met in onderstaande tabel kan zien, waren er in de eerste helft van 2020 356.475 jongeren van 0 tot 23 jaar die met jeugdzorg te maken hebben gehad en er zijn 484.075 jeugdzorgtrajecten ingezet. (meerdere trajecten per jongere mogelijk)

Van deze groep zijn er 17.312 kinderen die te maken hebben met ouderverstoting en tegen het einde van het jaar 2020 zullen dit 17.568 kinderen zijn. Dit lijkt erg weinig t.o.v. de grote groep, maar dit zijn nog steeds gemiddeld 2 kinderen per uur!! Ieder half uur een kind dat een trauma of een heel grote kans heeft op een ontwikkel- of persoonlijkheidsstoornis omdat één ouder meent over de rug van het kind de andere ouder het recht van de omgang te ontzeggen of nog erger.....over de rug van het kind de haat jegens de ex te openbaren en dat hoogstwaarschijnlijk met een eigen persoonlijkheidsprobleem te maken heeft.

Als je dan kijkt wat de uitgaven zijn binnen de jeugdzorg door met name de gemeenten, (2,2 miljard Euro in 2018) dan kun je niet anders concluderen dat dit een gigantische bedrijfstak is geworden inmiddels en men rustig mag zeggen dat de belangen erg hoog zijn. Is het wellicht daarom dat deze cijfers zo hoog zijn en zo hoog blijven? De meeste instanties blijven tenslotte vastgeroest in zeer oude en achterhaalde adviezen en oplossingen. Met name in het geval van ouderverstoting zijn er al vergevorderde studies en conclusies geopenbaard die enkel het belang van het kind dienen, maar toch wordt ouderverstoting anno 2020 nog steeds niet erkend bij de meeste instellingen. Het rationele verliest steeds weer van het negeren en wegkijken. Ouderverstoting is een bewezen vorm van kindermishandeling waarbij het kind zeer grote kans heeft op vergaande persoonlijkheidsstoornissen in het latere leven. Dit zijn geen verzinsels, maar zijn inmiddels keiharde feiten. En toch worden door jeugdinstanties nog steeds idiote beslissingen genomen die totaal niet rationeel zijn en waarbij men niet kan onderbouwen waarom men deze beslissingen neemt. En met deze instelling faciliteren de meeste instellingen ook ouderverstoting. 

Maar waarom, blijf ik me steeds weer afvragen. Waarom worden kinderen iedere dag weer de ellende ingedrukt met zwaar achterhaald en ouderwets gedachtengoed? Waarom weigert men keer op keer de situatie eens grondig te onderzoeken. Waarom wordt dit vreselijke fenomeen zo hardnekkig genegeerd. Door de jeugdinstanties, door de rechtbanken, door justitie en door de politiek. En als je kinderen moedwillig wegdrukt in situaties die ze voor het leven zullen tekenen, kan dit in mijn ogen enkel met geld te maken hebben. 2,2 miljard in 2018 was de omzet van de jeugdzorg.

Of heeft het er gewoon mee te maken dat de groep niet groot genoeg is? Misschien is het voor de jeugdinstanties, rechtbanken, justitie en de politiek maar een klein groepje van 17.568 kinderen? De moeite niet. Het is tenslotte nog geen 5% van de kinderen die jeugdzorg krijgen. Als je dan helemaal kijkt naar het aantal kinderen en jongvolwassenen tot 25 jaar is deze groep slechts 0,6%. Misschien interesseert het niemand wel niets, want die indruk heb ik de afgelopen 4 jaar wel grotendeels gekregen.