Onderstaand stukje heeft in principe betrekking op iedere situatie met je werk en wanneer je tegen een burn-out aan hangt, maar omdat ouderverstoting zo heftig en kapotmakend kan zijn, wil ik ook de werkplek benoemen in mijn verhaal. 

Als je met ouderverstoting te maken hebt, dan gaat dit vroeg of laat gevolgen hebben voor je werk. De gemiddelde man in Nederland verblijft gemiddeld iets onder de 40 uren op zijn werk. Voor de vrouw ligt dit iets lager, gemiddeld iets onder de 30 uren.(CBS)

Dit is een grote hap van je dagelijkse leven en het is in de praktijk dan ook onmogelijk dat je je verdriet, stress en/of zorgen niet mee gaat nemen naar je werk. En tenzij dat jij je werk echt als uitlaatklep kan gebruiken en hiermee echt positief je gedachten kunt verzetten, zal je ook hier iets mee moeten. En ik begrijp dat zoiets enorm gevoelig kan liggen. Hoe is je verhouding met je collega's, met je werkgever, werk je in een groot of klein bedrijf, Heb je een tijdelijk of vast contract.....Zijn allemaal zaken die naast de stress die je al hebt, dan ook nog eens je hoofd op hol gaan brengen, nog meer stress gaat geven die je er echt niet erbij kunt hebben en voor je het weet hang je in een vicieuze cirkel.

Wat ook niet geheel onbelangrijk is......Wat voor werk doe je. Je kunt je voorstellen dat wanneer je op kantoor zit en van pure stress en overspannenheid  een keer de muis van je computer door de lucht gooit andere gevolgen heeft dan b.v. een piloot die de verantwoordelijkheid heeft voor 300 mensen. Ik was destijds werkzaam als vrachtautochauffeur voor een groot bedrijf. Ik had iedere dag tot 50 ton onder mijn kont hangen en ik hoef denk ik ook niet uit te leggen wat zo'n machine doet als het mis gaat.

Ik ben altijd iemand van de dialoog geweest. In het algemeen, maar zeker ook qua werk. Vragende mensen kunnen geholpen worden denk ik dan altijd. Ga naar een collega en/of leidinggevende die je vertrouwd en praat erover. Je werkgever is natuurlijk geen psycholoog, maar vertel je verhaal en geef ook aan waar je bang voor bent of wat je graag zou willen zodat je weer even lucht krijgt. In heel veel bedrijven is ontzettend veel mogelijk, zolang je het maar aangeeft. En een werkgever heeft meer aan je met aangepast werk dan dat je je ziek moet melden. Voor mij was het bijvoorbeeld ontzettend belangrijk dat ik één of twee doordeweekse dagen vrij had zodat ik ruimte had om mijn gevecht tegen de instanties kon voeren, dat ik naar afspraken kon gaan, gesprekken kon voeren, zittingen kon bijwonen en het was ook erg prettig om geen 5 dagen achter elkaar hoeven te werken. Even een dagje tussendoor om bij te komen. Ik ben toen naar mijn teamleider gegaan en heb toen samen met een manager een gesprek gehad. Ik had het geluk dat er enorm veel begrip voor mijn situatie was. We zijn toen overeen gekomen dat ik di ,wo, vrij en za +/- 9 uren zou werken. Zo had ik toch een weekend en tussendoor een dag vrij en de maandag en de donderdag om mijn zaken te regelen. Dit werkte perfect voor mij.

Nu begrijp ik heel goed dat zoiets prima te realiseren is als je chauffeur bent en bij een heel groot bedrijf werkt, maar dat dit niet altijd zo makkelijk is. Maar toch zou ik de dialoog aangaan, zodat men in ieder geval wel weet wat er speelt en dat je niet tijdens je jaarlijks beoordelingsgesprek te horen krijgt dat je de laatste tijd niet echt gemotiveerd meer over komt.

Ondanks heel goede afspraken en de rust dat mijn werkgever er vanaf wist, is het bij mij toch nog bijna mis gegaan. Ik weet nog heel goed dat ik in de vrachtauto zat en ik door mijn ex van iets heel ernstigs was beschuldigd. (hier kom ik bij een ander topic nog uitvoerig op terug, want dit heeft een hele lange nasleep gehad) Mijn ex die al een paar jaar alles uit de kast aan het trekken was om mij en ook mijn ouders volledig zwart te maken heeft mij toen recht in mijn ziel geraakt. Het was haar toch nog gelukt. Ondanks dat het totaal niet waar was, kon ik het niet los laten en was er volledig kapot van. Het bleef maar spoken in mijn hoofd. En toen ineens uit het niets begint het dashboard te piepen en voor ik in de gaten had wat er gebeurde stond ik abrupt stil op de weg. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik totaal niet in de gaten had dat een auto voor mij aan het remmen was en het remsysteem van de vrachtauto in werking was getreden en had de vrachtauto veilig en op tijd tot stilstand gebracht. Dat zijn van die momenten dat je zo blij bent dat er techniek is die dit mogelijk maakt.

Dit was mijn wake-up call. Ik moest mijn verantwoordelijkheid nemen. Voor het overige verkeer, voor mijn werkgever, maar ook voor mezelf. Ik heb me toen ook ziek moeten melden met een zware burn-out. En achteraf maar goed ook, want met het gevecht dat ik iedere dag mentaal en ook fysiek moest leveren had ik dit echt niet lang meer getrokken.

Wat ik met mijn verhaal vooral aan wil geven, is dat je jezelf niet moet overschatten. Iedereen heeft een mentale grens en als die grens overschreden wordt, dan moet je je oprecht afvragen of je nog wel veilig je werk kunt doen. Mijn verhaal is maar één voorbeeld, maar er zijn duizenden andere situaties en iedere situatie heeft een andere aanpak nodig. Zolang je er maar iets mee doet.

En ook nog eens los van dit alles, moet je ook beseffen dat je werkgever meestal alle begrip voor je zal hebben, totdat het vervelend begint te worden. Het is en blijft iemand die geld wil verdienen en hij of zij is geen liefdadigheidsinstelling. De eerste maanden heeft iedereen begrip voor je. Werkgever, collega's......maar zij weten totaal niet wat jij doormaakt. Dat je van binnen kapot gaat omdat je je kind al ik weet niet hoe lang niet meer hebt gezien. Sommigen hebben misschien niet eens kinderen, dus zullen nog niet eens een voorstelling kunnen maken hoe het voelt wat jij doormaakt. En na een aantal maanden beginnen de eersten al...."Zit hij nog steeds zo erbij? Het is toch al een paar maanden geleden......Hij moet het nu toch wel een beetje geaccepteerd hebben......Nou stelt hij zich gewoon aan....." En langzaam wordt dit "begrip voor jou" omgezet in lichtelijke irritatie. Ik zeg niet dat iedereen zo is, maar in de regel denken mensen wel zo, tot ze het daadwerkelijk eens zelf hebben meegemaakt. 

Al met al blijft je werk een heikel puntje. Ook hier heb ik niet de gouden tip voor je, maar het is wel belangrijk dat je de dialoog aangaat met je werkgever. Vaak zijn er prima oplossingen te vinden.