Voorgeschiedenis

En dan Yvoor. Tijdens de 5de rechtszaak hadden we een rechter die het in mijn ogen niet helemaal begreep. Tijdens de zitting werden de door mijn advocaat aangevoerde bewijsstukken waaruit blijkt dat er hier sprake is van ouderverstoting totaal niet besproken of misschien wel genegeerd.Mijn ex was tijdens de zitting behoorlijk zielig aan het doen en dat had denk ik toch de symphatie van de rechter gewekt. 

Ook de RvdK zat er weer gezellig bij, vertegenwoordigd door één persoon. De RvdK had in een vorige brief naar de rechtbank gemeld dat ze het ook niet zo goed meer weten. Omgang werd moeilijk vanwege (en nou komt het) weerstand bij mijn dochter en mogelijke emotionele beïnvloeding door moeder. De RvdK zegt het notabene zelf in een brief en dan koppelen ze het doodleuk terug naar de rechter met als eindconclusie: "we weten het ook niet meer". Hier blijkt maar weer eens hoe incompetent ze daar zijn, maar goed, dat behandel ik in een ander gedeelte. 

De rechter was overigens ook niet zo blij met deze brief en gaf aan dat de RvdK zich hier wel erg makkelijk vanaf maakt. Toen opperde de medewerker van de Rvdk ineens dat we wellicht nog eens een UHA traject moesten proberen. Voor de mensen die hier niet bekend mee zijn, plaats ik even de uitleg van een UHA traject hier.

Het uniform hulpaanbod (UHA).
Kort gezegd houdt dit het volgende in. De rechter kan in bij hem lopende procedures van
kinderen in vechtscheidingen bij instemming van de ouders gelasten dat de noodzakelijke jeugdhulp
voor ouders en/of kinderen direct en zonder wachttijden vanuit de zittingszaal wordt gestart. Het
werkproces in de keten is zo ingericht dat de ouders en kinderen aansluitend aan de zitting snel de
adequate hulpverlening ontvangen. De inzet van een jeugdhulptraject door de rechter wordt door de
gemeente, die verantwoordelijk is voor de financiering van die jeugdhulp, betaald zonder nadere
toetsing van de noodzaak van die hulp. De resultaten van die hulptrajecten worden (veelal) in
rapportages van de hulpverleners neergelegd en worden door de Raad voor de Kinderbescherming
(verder te noemen: de Rvdk), adviseur van de rechtbank, én de rechtbank (en ook het gerechtshof als
de zaak in hoger beroep komt) meegewogen bij de in de procedure te nemen beslissingen.

De rechter vond dit (wonderbaarlijk na de eerdere uitspraken) kennelijk een geweldig idee en vroeg of wij als ouders hier aan mee wilden werken. Uiteraard hebben we toen beiden bevestigend hierop geantwoord na overleg met onze advocaten buiten de rechtszaal. Ik wist meteen dat dit geen enkele zin had gezien alles wat mijn ex al had gedaan om de hele boel te frustreren, te rekken en om onze dochter tegen me op te zetten. Zij zei alleen ja omdat ze dan weer makkelijk een jaar verder kon rekken dat ik mijn dochter niet te zien kreeg en ze haar nog meer tegen me op kon zetten. En uiteraard kan je op dat moment geen nee tegen een rechter zeggen, want dan weet je sowieso al dat je met 2-0 achter staat. Dat is ook de enige reden dat ik heb ingestemd. Ik heb altijd gezegd dat ik met alles mee zou werken en nu dus ook. En hey.....wie weet.....misschien komen er toch nog goede gesprekken van. Ook mijn advocaat heeft me uiteraard geadviseerd hieraan mee te werken.

Na de zitting

De zitting was op 21 oktober, de uitspraak was op 11 november, dan moest de RvdK nog de opdracht geven aan Yvoor en vervolgens schrijven we 03 december, de dag dat ik uitgenodigd was voor het intake gesprek.

De intake was met 2 personen. De "hulpverlener" die de gesprekken met ons als ouders (gescheiden) ging voeren en nog iemand waar ik de functie niet van ken. Daarna ook nooit meer gezien.                                                                                                                            Ik kan me het gesprek niet meer zo heel goed voor de geest halen, maar ik kan me één ding nog heel goed herinneren. Toen ik beide medewerkers aan het uileggen was hoe ik in deze situatie verzeild was geraakt en wat mijn ex al allemaal gedaan heeft om onze dochter tegen me op te zetten, werd mij opeens gevraagd "of ik misschien niet te hoge verwachtingen had". Dit schoot mij nogal in het verkeerde keelgat, omdat ik ten eerste niet wist of ze nu bedoelde dat ik niet te hoge verwachtingen van dit traject moest hebben of van de zaak in het algemeen. in beide gevallen vond ik het een heel dubieze vraag.

In eerste instantie wilde ik opstaan en weglopen, want hoe kun je dit nu in hemelsnaam aan een vader die voor zijn kind vecht vragen. Dan begrijp je in de eerste plaats al niet wat er in mij omgaat en hoe zwaar en heftig deze strijd al is geweest en nog steeds is. Dan ben je gewoon een gelukkige ouder die nog samen is met de partner of je bent een gescheiden ouder en je hebt niet zo'n zieke gestoorde ex zoals ik heb. Ten tweede heb je totaal geen flauw idee hoeveel kinderen er ieder jaar een ouder verstoten door toedoen van de andere ouder. Om het antwoord nog maar eens te geven.....het zijn er twee per uur. Ieder half uur wordt er een ouder verstoten hier in Nederland in meer of mindere mate. En ten derde ben je dan niets meer of minder dan een politiek correcte organisatie die zich helemaal niet in de feiten wil verdiepen en dan pretendeerd hulp op maat te kunnen bieden. Ik had het tijdens het eerste gesprek al gezien en gehoord. Kansloos weer. Of ik niet te hoge verwachtingen had. Ik heb inmiddels helemaal geen verwachtingen meer, maar ik ga wel nog steeds naar de hel en terug voor mijn kleine meid en dan wil er maar nooit in bij dit soort types. Die begrijpen het pas als ze zelf in so'n situatie zitten. En van iemand die in de hulpverlening zit mag je toch iets meer inlevingsvermogen verwachten.

De gesprekken

Op het moment van schrijven is het vrijdag de 13de augustus en sinds mijn intake op 3 december 2020, heb ik precies twee vervolggesprekken gehad. Ik zie menigeen al opschrikken van: "2 gesprekken op bijna 9 maanden..?" Dat klopt inderdaad, maar dit had een reden. 

Omdat de gemeente ook al een hele tijd door had dat mijn ex niet goed bezig was, hebben ze bij de RvdK gevraagd, waar ik al heel lang bij ze (RvdK) om had gebedeld. Een grondig, diepgaand onderzoek naar ons beide ouders. Ik heb niets te verbergen, dus ze mochten mij van boven tot beneden doorlichten. Maar moeders dit keer ook wel. Dit onderzoek is er gekomen en dit onderzoek en de uitkomst hiervan heb ik hier onder "derde onderzoek" beschreven. 

De RvdK zou de RvdK niet zijn als zij niet ook hier weer alle tijd hebben genomen die er maar was. Het onderzoek is gestart in de eerste week van januari 2021 en op mijn verjaardag van 11 juli kreeg ik een prachtige cadeau van ze. De eindrapportage van het beschermingsonderzoek. 7 maanden hadden ze weer nodig daar in Maastricht.

Maar goed.....Al die tijd lag het Yvoortraject dus stil, omdat zij eerst de uitkomst van het beschermingsonderzoek wilden afwachten. Zoals ik al zei, behandel ik dit onderzoek op de pagina van "de RvdK", maar wat even van belang is hier dat ik in het eindrapport van dit onderzoek door mijn ex wederom zwart werd gemaakt en beschuldigd werd van zo ongeveer alles wat ze kon verzinnen. Ik was al heel wat gewend van haar, maar het werd alleen maar erger en heftiger. Zoveel leugens dat ik het knap vind dat ze ze kon verzinnen en dat ik inmiddels niet als de zwaarste crimineel van Nederland gezocht wordt. ook klopte haar hele tijdlijn van de afgelopen jaren niet meer en sprak ze zich zelf meerdere malen tegen. 

Maar haar leugens en beschuldigingen raken mij niet meer. Ik weet inmiddels dat zij een vreselijk narcistisch persoon is die overloopt met haat en wrok en hier kan ik enkel nog medelijden voor hebben. mijn zorgen en stress gaan alleen nog maar uit naar mijn dochtertje en dat blijft onverminderd moeilijk. Maar haar reactie in dit rapport hebben mij wel één ding doen inzien. 

Beëindiging traject Yvoor

Het heeft mij doen inzien dat er met deze vrouw totaal geen normaal gesprek meer mee te voeren is. Haar uitspraken die ze in dit rapport doet, terwijl we dus midden in een UHA traject zitten, laat mij simpelweg zien dat ze nooit bereidt zal zijn om met mij een oplossing te zoeken. Dit bevestigde ook meteen mijn vermoeden dat ze dit enkel deed om de rechter tevreden te houden en om gewoon weer te rekken.

Ik heb niet vrij snel erna met mijn advocaat overlegd en mijn zorgen kenbaar gemaakt. Zij was het volledig met mij eens en haar advies was dan ook om hier mijn gevoel te volgen. Dit heb ik dan ook gedaan en ik heb eind juli aan Yvoor kenbaar gemaakt dat ik geen enkele heil meer zag in dit traject en dat dit een kansloze missie was met deze vrouw. Ook heb ik aangeven dat ik dit uitermate goed kan en zal onderbouwen waarom ik deze beslissing heb genomen. Je kan tenslotte niet zomaar iets stil leggen zonder degelijke onderbouwing. Yvoor had geen andere keuze dan mijn beslissing te accepteren en een eindverslag op te maken zodat dit weer naar de RvdK gestuurd kon worden, zodat zij weer met het volgende onderzoek kunnen beginnen. (jawel......het kan niet op)

Nasleep eindverslag

Enkele weken nadat ik telefonisch had aangegeven niet meer met het traject verder te willen gaan, kreeg ik het concept eindverslag in de mail. Althans....concept......Dat zou het moeten zijn. Helaas dacht Yvoor er niet zo over. 

Het rapport was zoals ik van de meeste instanties inmiddels gewend ben, niet veel meer dan een politiek correct, zeer beknopt verslagje van maar liefst 3 pagina's (wat best een verademing is als je het gemiddelde rapport van de RvdK moet doorspitten) met een zeer summier voorgeschiedenis, korte tekst wat tijdens de gesprekken naar voren is gekomen en ook nog een conclusie. De conclusie was eigenlijk al belachelijk. De medewerker had geconcludeerd dat gezien de strijd tussen ons als ouders en de drang om de ander van zijn gelijk te overtuigen een oplossing zeer moeilijk zou worden. Niet in deze exacte bewoording, maar wel in deze context. Dit vond ik al belachelijk, want ten eerste had hij pas twee gesprekken met ons gehad en ten tweede...hoe kan jij een conclusie trekken als jij beide ouders zonder enige juiste voorkennis over één kam scheert. Dat is wat ik hem tijdens deze twee gesprekken getracht heb uit te leggen. Ga eens eerst onderzoek doen. Verdiep je in de casus. Stel de juiste vragen. Ben kritisch. Maar niets van dit alles. Ook hier krijg je weer dat bijna zielige exuserende antwoord: "Wij doen niet aan onderzoek". En dan heb ik al meteen weer zoiets van: Wat doen we hier dan? Kader van de werkverschaffing?".

Maar goed, is zijn mening en conclusie en is ook iets waar ik prima gehakt van kan maken in mijn reactie of zitting. Dan heeft hij ook nog dingen genoteerd die tijdens de gesprekken naar voren zijn gekomen. Hij heeft dus zaken genoteerd die ik en mijn ex gezegd hebben. Ik beschouw dit als citeren van mij en dit is even heel belangrijk. In het verslag stonden een aantal zaken die ik nooit gezegd had. Niet in een gesprek, niet in een mail of telefoon, gewoon niet. Dit betreft dus feitelijke onjuistheden en kunnen andere mensen (RvdK, rechter) op het verkeerde been zetten. Ik wil die dus gewijzigd hebben. In mijn reactiebrief heb ik ook heel duidelijk aangegeven dat ik deze feitelijke onjuistheden gewijzigd wil hebben. Niet aanhangen aan het verslag, maar wijzigen in de verslagtekst zelf. Dit noemt men correctierecht.

Nu is het wel zo dat er bij mijn weten geen wet bestaat die voorziet in correctierecht. Het is in bijna alle gevallen een recht binnen de voorwaarden van de betreffende organisatie en dit zou ook niet normaal moeten zijn. Welk belang heb je erbij wanneer je een feitelijke onjuistheid weigert te corrigeren denk ik altijd maar. Het zou toch te gek voor woorden zijn wanneer je een half slapende ongeïnteresseerde medewerker niet zou kunnen corrigeren op de foutieve zaken die hij a.d.h.v. jouw verhaal noteerd. Maar kennelijk niet bij Yvoor. Yvoor weigerde dit aan te passen, met als excuus dat mijn reactie toch aangehecht zou worden. Maar hier maken ze een belangrijke denkfout. Een reactie dat aan een verslag of rapport aangehecht wordt, maakt NIET integraal onderdeel uit van het verslag/rapport. Dit houdt in de praktijk dus in dat dit ook weer verwijderd of zelfs vergeten kan worden. Hier moet men goed voor waken en dan ook eisen dat het verslag/rapport zelf wordt aangepast. En zelfs wanneer de reactie wel een integraal onderdeel van het rapport vormt, dan geeft het rapport nog steeds onjuiste uitspraken weer en dat kan gewoon niet.

Ik kreeg dus een weigering tot aanpassing en 2 minuten later kreeg ik gewoon de bevestiging dat het verslag naar de Rvdk was doorgestuurd. Ongelofelijk. De arrogantie ten top. Ik heb meteen weer een mail erachteraan gestuurd dat hij kon kiezen. Of hij paste het verslag aan en dan kostte het hem enkel nog maar een mailtje naar de RvdK dat het vorige rapport niet juist was, of hij weigert het en dan zou ik genoodzaakt zijn om een klacht in te dienen, een rectificatie eisen waarbij dit inmiddels verstuurde rapport weer ingetrokken kon gaan worden. Deze beste meneer koos voor het laatste. Hij had het nog eens intern overlegd, maar men vond het niet nodig om het verslag aan te passen. En dus had ik weer een nieuwe taak. Het schrijven van een klacht waarover ik uiteraard doe berichten. Het geeft wel maar weer een goed aan hoe onwelwillend instanties opereren en totaal niet met je meedenken.