Algemene reacties

Mijn kinderen zie ik al meer dan 7jaar na een vechtscheiding. Ik had niet het geld en de ruimte wat ze gewend waren. Ze zijn al volwassen. 29 jaar jaar woont nog bij zijn vader en 27 jaar woont op zichzelf.Het blijft gewoon pijn doen.Drank geweld en diefstal. Ik voel me gebroken en verlaten.

Een rechter heeft mijn recht op omgang afgenomen, voor de 'rust' van de kinderen.... Ik blijf het ongelooflijk vinden dat dit is gebeurd. Ik had een hele goeie band met ze, wat nu zwaar beschadigd is. Er zijn gewoon levens verwoest, elke dag opnieuw een hel. Het voelt als een levenslange straf, gebaseerd op leugens en verdraaide feiten. Ik heb ook meer dan 7 jaar mijn kinderen niet gezien, ze zijn nu 16 en 18 jaar, en zien mij als monster.. Ik ben zwaar getraumatiseerd en heb door alle stress veel lichamelijke klachten. Mijn ex en zijn nieuwe vrouw hebben mij bewust kapot willen maken. Dit is voor de kinderen en mij zware mishandeling vind ik. Waarom gebeurd dit, en waarom stopt het niet? Alsof het de normaalste zaak is dat kinderen hun moeder niet willen zien.? Dat er nou nooit eens iemand wat van zegt, of er iets mee doet, daar snap ik al jaren niks van.... Dit is zinloos geweld

Net als de meeste hier, ben ik ook een verstoten ouder. Ook voer ik al jarenlang strijd om mijn kinderen te zien. Maar nu, na dik 6 jaar, besef ik mezelf dat ik nooit zal winnen. Ouderverstoting kan namelijk alleen maar eindigen wanneer de verstotende ouder tot inkeer komt en het beste (omgang met beide ouders) voor haar kinderen wilt. Maar de haat van moeder richting mij zal ten alle tijden groter zijn dan de liefde voor haar eigen kinderen.
Wat de afgelopen 6 jaren mij wel opgeleverd hebben is dat ik gesloopt en kapot ben. Het is zo erg dat ik inmiddels niet meer normaal functioneer. Ik slik kalmeringstabletten, loop bij een psycholoog en slaap niet tot nauwelijks. Kortom ik ben een wrak geworden en heb alle kracht nodig om mezelf erbovenop te werken. En dat zal ik zeker bereiken, maar hoe is mij op dit moment een raadsel. Dus ben ik op zoek naar verhalen van lotgenoten. Hoe zijn zij uit dit dal gekomen? Hoewel ik liever de zoekterm “verstoten ouder” niet meer op Google wil intypen, heb ik dit toch gedaan om tips te verzamelen. Maar ik vind vooral tips hoe je ouderverstoting juridisch aan kan vechten en tips dat je de deur open moet laten voor als je kinderen ooit aankloppen. Maar deze weg heb ik te lang bewandeld en mijn deur heb ik al jaren geleden verwijderd uit het kozijn. Nee, ik moet dealen met het feit dat ik mijn niet zie of hoor en moet weer baas worden over mijn eigen leven. Ik moet er zijn voor mijn huidige vrouw en ons dochtertje.
Graag hoor ik hoe verstoten ouders, waarbij ouderverstoting altijd is gebleven, hun leven weer opgepakt hebben. Hoe zijn zij weer een goede partner geworden en kunnen ze weer gelukkig zijn met hun andere/nieuwe kinderen? Want die verhalen vind ik niet op internet, maar ze moeten er zeker zijn.

Als eerste bedankt voor al je informatie. Het is herkenbaar en vooral voel ik een stuk erkenning mbt de gevoelens welke allemaal passeren keer op keer. Soms vraag ik mezelf af of ik niet moet loslaten in de zin van de strijd die niet ten einde lijkt te komen maar ik deel net als jou de visie dat ooit de dag komt dat ze kan zien, lezen of achterhalen hoe het echte verhaal zit en vooral het meest pijnlijke dat ze zou denken dat ze niet goed genoeg is of iets fout heeft gedaan.

Mijn dochter heb ik al bijna drie jaar niet gezien en gesproken. Ook ongeveer dezelfde leeftijdscategorie ten tijden van je schrijven. Op een sluwe wijze heeft haar vader mij uit het gezag weten te zetten terwijl ik doodziek was. Zodat hij zijn drammerige zin eindelijk kon behalen. Gevochten heb ik om in leven te blijven net als elke dag met het vreselijke gevoel van enorm lijden, schuldgevoel, het gemis, de machteloosheid en haar niet kunnen geven en helpen in wat ze nodig heeft, het zo alleen staan waar niemand echt begrijpt hoe dat voelt. Kweet niet eens of dit hetzelfde is maar volgens mij indirect verstoting mijn dochter smacht alleen wel naar mij misschien het enige nuance verschil.

Ik vind het vooral hartverscheurend naar onschuldige kindjes jong of oud en kan vooral niet begrijpen dat je als 1 van de ouders je meest belangrijke wondertje zo kunt straffen en ontzettend beschadigd. Helaas heb ik twee keer post mogen sturen, alle andere mails, foto's van al die jaren lang, heeft ze nooit kunnen zien. Dan nog als laatste; al die schijn hulp met zelfbedachte visies gebrek aan kennis en objectiviteit naast veelal arrogante zelfingenomen onervaren krachten beter gezegd niet helpende flut instanties wie zich opdringen waar niet nodig en vice versa bemoeienis vanuit alles behalve logica organisaties vol onervaren en bevooroordeelde soms zelf slapende egootjes, ik vraag mij vooral af waarom bepaalde personen denken het recht te hebben om keuzes te maken vanuit velen foute en onjuiste conclusies met alle gevolgen van dien en dan nog het lef hebben jegens allerlei gebakken lucht redenen de verantwoording van zich af te schuiven. Nog veel zorgelijker niet het fatsoen kunnen opbrengen om hun verantwoording te nemen wanneer het ingewikkeld wordt. Helaas zal ik een ieder die getracht had het recht te hebben om over andermans leven te mogen beslissen, bemoeien, noem het zoals je wilt persoonlijk verantwoording laten nemen en mijn bereidheid daarin om vasthoudend te zijn net als de offers die ik daarvoor over heb zijn vermoedelijk meer en groter dan van de ander. Want, alles wat voor mij belangrijk is, is niet meer. Verliezen alles ben ik kwijt, onderaan de streep een gevalletje winst, voor mijn dochter en dan vooral het recht voor haar van omgang met de andere ouder. Ik herken zoveel van wat je voelt en hebt opgeschreven, ook ik zal nooit stoppen om gerechtigheid te krijgen maar het wegcijferen van mezelf moet ik elke dag doen in het belang voor dit meisje. Al vraag ik mij wel af hoeveel verdriet en lijden een mens kan verdragen. Mijn grootste angst is dat ik nog eens instort en door de stress en pijn niet op tijd mijn dochter haar moeder terug kan geven.

Ik zie mijn zoon al jaren niet meer omwille van jeugdzorg en een blinde jeugdrechter ad jeugdconsulent
Woest - boos - haat heel veel haat houd me enorm bezig maar bezorgt me tegelijkertijd slapeloze nachten en gezondheids problemen .
Mijn zoon nu 19 j heeft mij als ouder op 17 j leeftijd mij de hel aangedaan vanwege een vriendinnetje 13 j amper . Ik ben een passief persoontje en krimp nog in elkaar als ik aan de aanvallen van mijn zoon denk …
Nu woont hij bij zijn vriendin nu 15 j en haar plusmama met een nieuw samengesteld gezin aldaar ….
Jeugrechter vond dat mijn zoon een rustmoment nodig had en voor zijn verdere ontwikkeling was onze relatie toxisch.
Hij vond het normaal dat hij bij zijn vriendin mocht gaan wonen terwijl hij daar nog geen bed had etc….

Twee jaar verder en mijn hart bloed nog …
Manipulatie kan hij als de beste en dan nog als laaste melding / ik zal op je graf komen dansen , hoe rapper hoe liever 😭

Mooie website! Ik zit zelf ook in de nachtmerrie van ouderverstoting. Vreselijk hoe laf dit wordt aangepakt in Nederland. Echt heel erg beschamend. Ik heb nu ook maar een website gemaakt (www.ouderverstoting.eu) want echt andere opties heb ik niet meer...

Nooit geweten dat we dit ook mee moeten maken. Ik zie mijn zoon ook al 3 jaar niet meer. De uitspraken van de rechtbank zijn onbegrijpelijk en de jeugdzorg daarbij gevoegd. We zaten in de rechtbank 3 jaar geleden omdat mijn zoon niet meer terug kwam, nadat hij samen met onze dochter naar zijn vader was gegaan voor vaderdag. We hadden een co- ouderschap, wat achteraf gezien helemaal niet haalbaar was, aangezien het zeer narcistische gedrag, maar goed ik dacht en denk nog steeds als wij volwassenen er niet meer uit komen , daar moeten de kinderen geen hinder van hebben. Ik dacht in een sprookje. De vader had met mijn zoon veel whatts app contact en daar had zijn vader geen goed woord over voor mij en daarvan heb ik bewijs, 84 fotos van gemaakt op advies van wijkcoach, gezinsbegeleiding. Later blijkt dit geen bewijs te zijn, omdat het fraudegevoelig is hebben we ons laten vertellen😠altijd heb ik het contact tussen de vader en onze kinderen gestimuleerd, omdat ik vindt dat ze een goed contact moeten hebben met je ouders, dit soms tot ergernis van onze dochter want zij zei vaak, mama hoe kun je zo over papa praten , zo praat hij ook niet over jou! Uiteindelijk is onze dochter bij mij komen wonen, omdat haar vader haar er contant uitzette. Ze bleef het maar proberen bij haar vader. Het ging alleen als hij een goede bui had. In de rechtbank gingen we voor een OTS voor onze zoon om contactherstel mogelijk te maken,De rechtbank besloot toen dat er een OTS moest komen voor onze dochter…een onbegrijpelijke beslissing. Jeugdzorg over de vloer gehad, hun waren echt meelevend. De kinderbescherming is in hogerberoep gegaan tegen deze uitspraak, omdat het probleem niet hier zat maar aan de andere kant, vader uiteraard laaiend want het probleem zat hier! Uiteindelijk heeft de hoge raad de uitspraak nietig verklaard en een OTS gegeven aan onze zoon. Vader vond de jeugdwerker die wij hadden niet geschikt, dus er kwam een nieuw iemand voor onze zoon. Deze vrouw weigerde alle contact met mij als moeder op te nemen.Na maanden wachten kwam er een onderzoek van kind en gezin, met 1 gesprek was de uitkomst dat er niets aan de hand was, er een gezonde relatie is en geen ontwikkelingsbedreiging en dat er geen ruimte is voor zijn moeder in zijn leven…niet te geloven. Ondertussen blokkeert vader onze dochter contant , deblokkeert haar even om haar helemaal verrot te schelden ( dit gebeurde vroeger bij mij) maar uiteraard ben ik ook door hem al jaren geblokkeerd en zegt in de rechtbank, er is geen contact met moeder mogelijk. Ik vindt het verschrikkelijk dat ik ook hierin onze dochter niet tegen hem kan beschermen en niemand die ons helpt. We worden niet gehoord, worden weggehouden bij de zogenaamde proffessionals. 20 juli waren we in de rechtbank en het was echt heel heftig, onze advocaat had een goed woord, we hebben ouderverstoting ingebracht, we hadden fotos van het app verkeer van onze dochter met haar vader, daar ik onze zoon ruim drie jaar tijd en ruimte en begrip heb gegeven zegt de rechter, jeugdzorg en vader met advocaat, dat ik als moeder alleen maar aan mij zelf heb gedacht en niet 1x in het belang voor onze zoon, de rechter zei letterlijk ik moest hem dan maar even een kaartje gaan sturen en even mijn excuus aanbieden.
De rechter stelde de vraag aan de jeugdzorg of zij ook dacht dat er sprake kon zijn van ouderverstoting, maar daar kon zij geen uitspraak over doen.Gisteren de beschikking ontvangen en de OTS is nu ingetrokken, omdat het goed gaan met onze zoon en hij heel stellig aan de rechter aan geeft geen behoefte te hebben aan zijn moeder en rust wil hebben. Ze zien geen ontwikkelingsbedreiging en heffen alles op. Ik ben heel erg verdrietig en boos.Onze dochter wordt niets over gezegd, zij is helemaal kapot over het feit hoe haar vader met haar omgaat en maakt haar zorgen over haar broertje.
Dit is een klein en beknopt stukje van ons verhaal, we leven met jullie allemaal mee die dit moeten doormaken. Het is niet te geloven dat dit allemaal kan in Nederland en dat het door de hulpverlening en de mensen die ons hiervoor zouden moeten beschermen allemaal aan wordt meegewerkt. Onze advocaat zei… ze weten het allemaal, maar niemand durft iets te zeggen.

Het klopt allemaal. Ik ga er aan kapot als moeder. Na de scheiding heeft hij 5 jaar niet naar onze dochter omgekeken. Nu zijn relatie voorbij is, heeft hij een huis om de hoek gekocht en heeft onze dochter helemaal omgekocht. Jeugdzorg doet er NIETS aan en zeiden......als je geen alimentatie kunt betalen, dan ga je maar antikraak wonen.Ik ben mijn dochter kwijt. Hij stopt haar hoofd vol met haat naar mij. Het ergste is als ouder om je kind te verliezen.............. Ik weet niet vwelk verdriet erger is. Verliezen door dood of verliezen wetende dat ze een hekel aan je hebben. Als ouder ga je er kapot aan. Maar er is geen enkele overheidsinstantie die iets voor je doet.

ik heb een lezing bijgewoond over ouderverstoting/pathogeen ouderschap
als voorwaarde voor therapie wordt gesteld dat het kind een tijd weg moet zijn van de invloed van de pathogene ouder. Hoe is dit in de praktijk haalbaar als de pathogene ouder weigert akkoord te gaan met welke therapie dan ook.
In het verleden zijn therapien voor het kind al beeindigd omdat ouder niet verder wilde gaan en het kind (dus) ook niet

Wij zijn op zoek naar een praatgroep, niet online, dat maakt nogal eenzaam, die elkaar ontmoeten en hierover praten, luisteren naar elkaar. Wij worden al 38 jaar hiermee geconfronteerd

Ik ben ook een verstoten ouder sinds mijn scheiding 2 jaar geleden , alleen zijn mijn kinderen al volwassen toen de ouderverstoting plaats vond, zoon 34 en dochter 30 inmiddels , doordat ik mijn kinderen niet meer zie , zie ik mijn 5 kleinkinderen ook niet meer , ben ineens geen moeder meer en geen oma wat ik hartverscheurend vind
Ik weet dat mijn ex leugens en laster over mij rond bazuind, ik heb geen enkele contacten die mij helpen iedereen staat aan ex zijn kant of aan de kant van mijn kinderen die mij zwart maken tegenover hun schoonfamilie en iedereen om hun heen, ik kreeg en krijg nergens geen gehoor , was er maar iemand die opstond en een keer de waarheid zei tegen hun of in ieder geval de moed op durfde te brengen om mijn kant aan te horen
Op het moment red ik mezelf doordat ik in therapie ben gegaan
Tot zover mijn ellende van ouderverstoting en vele met mij....

Gefrustreerd en onrecht. Herkenbare verhalen hier en ik ben er van overtuigd dat de keuzes die gemaakt worden in het rechtssysteem vaders bij voorkeur al verkeerd neerzetten. De rechter heeft nu besloten dat de ik mijn kinderen maar eens in de twee week een weekend mag zien. De aantijgingen zijn ongefundeerd en niet goed onderzocht. Hoe kan ik een fantsoenlijke band opbouwen met mijn kinderen? Hoe kunnen ze zonder onderzoek en tegen het advies van de kinderbescherming mijn co ouderschap opzeggen. Hoe leg je kinderen uit dat de keuzes die gemaakt worden niet kloppen? Op naar een hoger beroep… om moedeloos van te worden.

Narcistisch misbruik, psychopathie, advocaten, rechters en jeugdzorg. Meer heb je niet nodig om je leven alsook dat van je kinderen in een hel te zien veranderen.

Gisteren de definitieve uitspraak gehad. De kinderen willen mij niet meer zien na 4 jaar strijd te hebben geleverd met ex narcist.
Ik ben helemaal kapot!

Ik zou zo graag in contact willen komen met lotgenoten?
Hoe hier mee om te gaan. Hoe dan?

Bedankt voor alle info en zo herkenbaar. Ik zelf in een vreselijke scheiding beland. Zie nu al 1,5 jaar de kinderen niet meer. Trias en Kik hebben het al opgegeven. Kinderen willen niet meer. Nu vallen ze onder OTS echter weten die het op het moment ook niet. Er is geen plan van aanpak. Gevraagd om feitenonderzoek maar daar doen ze niet aan. Ze zien het als strijd. In de tussentijd manipuleert de ex de dames van OTS. Wat ze bij alle instanties heeft gedaan. Iedereen ziet het maar grijpt niet in. Echt je word stapelgek van alle instanties. OTS heeft nu de leiding maar geen idee waar dit toe zal leiden. Mijn onderbuik heeft eigenlijk het antwoord al. Waar eindigt dit? De geestelijke mishandeling en het afpakken van levensgeluk van kinderen daar werken de instanties vrolijk aan mee.

Ik ben een moeder van 58 jaar en heb 3 kinderen 2 meisjes en een jongen.

in mijn huwelijk ben ik zowel geestelijk als lichamelijk mishandel wat ik heb moeten doorstaan wens ik niemand toe.

Ik heb ook een vecht scheiding gehad en zie 2 van mijn 3 kinderen al 22 jaar niet meer.

Dit is echt een verschrikkelijk gemis,
Hoe kan het zijn dat iemand die dit jou aan doet de kinderen toegewezen krijgt. Nou dat zal ik uitleggen door de instanties hier de kinderbescherming maatschappelijk werk en psycholoog die destijds met deze zaak bezig waren konden niet tegen mijn ex op en dan na de rechtszaak toen de kinderen aan hem toegewezen waren had die vrouw van de kinderbescherming ook nog het lef om bij me te komen en me te vertellen dat hun het misschien anders aan hadden moeten pakken. Daar sta je dan ook maatschappelijk werkster kon niet tegen hem op.

De Psycholoog waar ik tijdens mijn huwelijk stiekem heen ging zei tegen mij Mevr blijf van mijn lijf huis is niks zo'n man vind je altijd en wat doe je de kinderen dan aan en verder zei hij ik zou maar hard lopen hij vermoord u nog een keer nou daar moet je het maar mee doen wat een ellende.

De mooie woorden van de kinderen komen echt vanzelf wel gaan ook niet op in dit verhaal het is nu al 22 jaar geleden.

Het verdriet en onbegrip is altijd aanwezig en het vertrouwen naar instanties is er niet meer.

22 jaar lang dit verdriet te hebben onderdrukt is me nu opgebroken zowel geestelijk als lichamelijk ik heb nu gelukkig wel iemand waar ik goed mee kan praten maar van mijn verdriet en de geestelijke en lichamelijke klachten kom ik niet vanaf.

Wil

Waar kan ik terrecht met problemen bij mezelf ik ben verstoten moeder

Sinds 2018 zie ik mijn dochtertje niet meer, dit omdat de moeder het niet toelaat, ondanks dat de rechters, en de RvdK eisen dat er een omgang moet gaan plaatsvinden, moeder houdt dit tegen, dit heeft ze bij haar andere dochtertje ook gedaan, nu na 4 jaar OTS, stop de GI er ook mee omdat ze er geen brood in zien....wat is dit allemaal. De rechter heeft een boeteclausule ingezet van 250 euro per niet nagekomen omgang, ze lacht me uit, tja ze zit in de uitkering van de gemeente....van een kale kip kun je niet plukken...

Bizar, maar ik zit in exact hetzelfde verhaal. Een raadsonderzoek naar ons gezin is een onderzoek naar mij als vader geworden en moeder liegt alles aan elkaar gebruikt kinderen bewezen in een echtscheiding door ze te laten zeggen dan wel op laten schrijven exact wat moeder bij een voorlopige voorziening voor de rechtbank gaat eisen. Wanneer de kinderen een week later bij de beschermtafel onbevooroordeeld mogen vertellen geven ze aan dat ze net zo lief bij papa zijn als bij mama. En het wordt nog veel idioter maar dat deel ik hier liever (nog niet) Volgende week rechtbank met rapport RvdK 42 pagina's monoloog vader dit vader dat en moeder komt overal mee weg. Bizar en ik maak me geen illusies over wat de kinderrechter gaat beslissen. Mijn stem, mijn verhaal vindt niemand in dit vrouwen bolwerk interessant. Het kind is de dupe, maar wordt niets gevraagd. Amen