Verstoten Ouders

Een website maken.......Mijn hele verhaal op internet gooien.....Ik ken mensen die mij voor gek verklaren. Ik heb zelf echter niet echt een seconde getwijfeld om dit te doen. Wel heb ik weken liggen dubben hoe ik deze website vorm moest gaan geven. Er zijn al zoveel websites over dit onderwerp. Minder goede websites, maar zeker ook heel goede websites, waar ik zeker ook naar zal verwijzen. Wat ga je nou in hemelsnaam toevoegen hieraan? Dit heeft me wel weer doen twijfelen.

Mensen die mij kennen, weten dat ik echt een gevoelsmens ben. Ik redeneer en handel heel vaak op basis van gevoel, wat ik persoonlijk heel belangrijk vind. Zolang je het maar goed combineert met gezond verstand en je gevoel niet laat overheersen. Zeker niet in dit soort zaken.

En dat miste ik een beetje bij al die andere websites. Nogmaals, er zijn websites die voorzien in veel meer informatie dan ik doe en kan, maar je wordt daar ook meteen bedolven onder de info en soms zag ikzelf door de bomen het bos niet meer. En ik miste het gevoel, de emotie.  Ik wil eigenlijk gewoon mijn verhaal vertellen, met alle ervaringen die ik (en met mij vele andere verstoten ouders) heb meegemaakt. En aanvullend wil ik nog wat informatie geven waar ik veel aan heb gehad.

Geen zwartboek

Ik wil stellig benadrukken dat dit geen zwartboek is waarin ik alle jeugdinstanties onderuit ga halen. Absoluut niet. Ik wil gewoon mijn verhaal en ervaringen vertellen die ik met deze instanties heb meegemaakt. Geen van deze verhalen zijn opgeblazen, overdreven of verzonnen. Alles wat ik vertel op deze website is op papier te bevestigen middels 3 dikke ringbanden al en ontelbaar mailverkeer. Wel vertel ik naast de ervaringen ook mijn gevoel en emoties wat ik bij deze instanties heb gehad en ik zal ook regelmatig zeggen wat mijn gedachten over deze instanties waren en zijn. Maar er zijn ook instanties en personen geweest die juist heel erg in het belang van mijn dochter hebben gehandeld. Die het ook hebben zien misgaan, maar wel ook zijn opgestaan om te zeggen: "tot hier en niet verder". En daar waar een persoon of instantie in eerste instantie fout heeft gezeten, maar uiteindelijk wel het juiste heeft gedaan, dan zal ik dit zeker ook benoemen. Er is ontzettend veel fout gegaan, bewust of onbewust, daar vraag ik aandacht voor. We hebben veel van de organisaties waar ik mee te maken heb gehad echt nodig, maar men moet wel eens wakker worden, niet op protocolletjes blijven handelen, open staan voor kritiek van anderen en maatwerk gaan leveren. Alleen dan kunnen we onze kinderen beschermen.

Waarom?

Op de eerste plaats doe ik dit voor mijn dochtertje, dat haar springlevende, liefhebbende en welwillende vader moet missen, en wel zonder gegronde reden. Dat heeft geleerd dat haar intuitie niet zou kloppen en dat grote mensen die er nota bene voor geleerd hebben, niet te vertrouwen zijn. Want die laten gebeuren dat ze geen contact met papa heeft, zeggen zelfs dat dat goed voor haar zou zijn.

Mocht ik mijn dochter nu een tijdje niet kunnen zien, dan hoop ik dat wanneer ze oud genoeg is deze website eens een keer onder ogen krijgt en ziet hoeveel papa van haar houdt en hoeveel hij voor haar gevochten heeft.

Op de tweede plaats doe ik dit ook voor mijzelf. Ik lever nu al bijna 4 jaar (op moment van schrijven, okt. '20) een oneerlijke en onrechtvaardige strijd tegen mijn ex en alle instanties die blind zijn voor ouderverstoting. Ik heb de afgelopen jaren ontzettend veel emoties gehad. Intens verdriet, woede, onmacht, frustratie maar ook blijdschap, wanneer ik weer een kort geding had gewonnen en mijn dochter weer zag. En het is nog lang niet klaar. Voor mij is deze website maken een stukje zelftherapie om al deze emoties te kunnen verwerken en om deze een plek te kunnen geven.

En tot slot en zeker niet het minste hoop ik dat mijn verhaal herkenning oproept bij ouders die in het (soort)gelijke schuitje zitten. Dat ze zien dat ze zeker niet de enige zijn met dit idiote en door de overheid en instanties gedoogde beleid dat ouderverstoting faciliteert. Dat wanneer de onmacht en het verdriet even teveel wordt, ze zien dat er anderen zijn. Dat ze toenadering kunnen zoeken en hun verhaal hier willen delen.

Zoals ik al zei ben ik de afgelopen vier jaren bijna alleen maar bezig geweest met instanties, rechtszaken, (klacht)gesprekken voeren, hoorcommissies, (klacht)brieven schrijven en zelfs ook met aangiftes. En de strijd is nog steeds niet gestreden. Ik mag mij daarom (helaas zeg ik erbij) inmiddels een ervaringsdeskundige noemen. Ik ben altijd heel erg mondig geweest, heb nooit geschroomd om te zeggen wat ik voel en van iedereen denk (op een beschaafde manier). Ik heb nooit geaarzeld om een persoon en/of instantie aan te pakken middels een klacht en ik heb ook nooit problemen of moeite gehad om (klacht)brieven op te stellen of mijn standpunt verbaal duidelijk te maken. Maar ik kan mij heel goed voorstellen dat veel ouders overrompeld zijn door alles wat op ze af komt en dat er ook ouders zijn die gewoon niet weten wat ze het beste kunnen doen of hoe een brief op te stellen. Ook voor deze ouders hoop ik een steun te kunnen zijn en sta daarom ook open voor (hulp)vragen. Als er maar één ouder is die ik met deze website heb kunnen helpen, dan ben ik al superblij.

Tot slot wil ik tegen iedereen zeggen: Hou vol en houdt moed. Geef nooit de strijd op voor je kind. Ook al lukt het niet vandaag, ook al ga je helemaal kapot aan deze strijd, laat je kind later zien dat wanneer het weer voor je staat, je gevochten hebt als een leeuw voor hem of haar. Je bent dat je kind verschuldigd en dat is wat een ouder doet. En er komt een dag, dan komt de waarheid altijd boven. Je ex is gewoon een laf persoon om misbruik te maken van een makkelijk beïnvloedbaar kind en hiermee gewoon keihard aan geestelijke mishandeling doet. Maar er komt een dag, dan hebben ze een eigen wil en gedachte. 

Mario